SZPADA   

Szpada francuska     Wersal, 1769 r.

więcej

 Linki :   heinz-soyer.pl  -  ratownictwo.com.pl  -  langaindustrial.pl  -  resqtec.pl  - 

sava.info.pl  -  vetter.pl  -  wodkan.eu  -  zumro.pl  -  dziembowska.pl  -  soyer.co 

PL  |  EN  |  DE 

SZERMIERKA -

SZPADA   

Przepisy   szermierki   na   szpady   sportowe   odpowiadają   w przybliżeniu   warunkom   pojedynku,   a   więc   nie   uznaje   się przepisów   umownych   –   ani   odnośnie   ograniczania   pola trafienia,    ani    prawa    pierwszeństwa    pewnych    działań    w starciu.    Szpadę    charakteryzuje    większy    od    pozostałych broni    ciężar,    sztywne    trójgraniaste    ostrze    oraz    duży, ekscentrycznie      osadzony      kosz,      zasłaniający      dłoń      i przedramię.  Szpada    -    długa    broń    biała    przeznaczona    głównie    do kłucia.   Wykształciła   się   w   XVII   wieku   na   zachodzie   Europy w    drodze    stopniowych    przemian    rapiera.    Podczas    gdy Włosi    trzymali    się    uparcie    ciężkiego    rapiera    sieczno- kolnego,     Francuzi     wprowadzili     najpierw     "flamberge" (lżejszy   rapier),   a   następnie   szpadę   dworską.   Ewolucja   ta wpłynęła   na   obniżenie   wagi   broni,   a   co   za   tym   idzie,   na zwiększenie   jej   funkcjonalności   i   poręczności   w   użyciu.   W efekcie    powstała    szpada    dworska,    broń    bardzo    lekka, świetnie   wyważona   i   niezmiernie   groźna.   Była   to   pierwsza broń,   którą   można   było   wykonywać   jednakowo   sprawnie   i skutecznie      zarówno      działania      zaczepne,      zaczepnio- obronne, jak i obronne. Z    czasem    głownie    szpad    stawały    się    coraz    cieńsze    i dłuższe,     choć     nigdy     nie     osiągnęły     długości     rapieru. Uzyskana   elastyczność   wpłynęła   również   na   zwiększenie możliwości   penetracyjnych   pchnięcia   szpadowego.   Kości   i żebra   przestały   już   stanowić   przeszkodę   dla   wnikającego w ciało ostrza, które ześlizgiwał się po nich.  Sposoby   fechtunku   szpadą   dworską,   które   wykształciły   się w    XVII    i    XVIII    wieku    to    przede    wszystkim    tzw.    Szkoła Francuska.   W   drugiej   połowie   XVII   wieku   swój   wkład   w podstawy   rozwoju   tej   szkoły   wnieśli   mistrzowie:   Besnard du   Coudray   (nauczyciel   sławnego   Cyrano   de   Bergerac'a), Philibert   de   la   Touche   (wielce   ceniony   na   dworze   Ludwika XIV),   Labat   z   Tuluzy   (ze   sławnej   rodziny   fechmistrzów)   oraz Wernesson    Sieur    de    Lyancourt,    który    wniósł    wiele    do taktyki realnej walki szpadowej i metodyki jej nauczania. Powszechny   w   XVII   i   XVIII   wieku   zwyczaj   noszenia   szpad zanikł    pod    koniec    wieku.    Na    zachodzie    Europy    nadal jednak    bardzo    chętnie    stosowano    ją    do    pojedynków. Dzięki     temu     powstał     wysoce     wyspecjalizowany     typ francuskiej   szpady   pojedynkowej   o   rozbudowanej   gardzie w   formie   lekkiego,   dzwonowego   kosza   i   elastycznej   głowni przeznaczonej   wyłącznie   do   pchnięć.   Szpadę   tę   określano jako najdoskonalszą broń białą, jaką stworzył człowiek. W   Polsce   szpada   była   używana   w   XVIII   wieku,   jako   broń generałów     i     oficerów     autoramentu     cudzoziemskiego piechoty     oraz     artylerii.     Nie     zdobyła     jednak     szerszej popularności,    zawsze    będąc    symbolem    cudzoziemskich wpływów na rodzimą, sarmacką kulturę. U     schyłku     XIX     stulecia     paryski     fechmistrz     Ambroise Baudry   do   ćwiczeń   w   swojej   sali   wprowadził   nowa   broń   - szpadę     treningową,     będącą     wierną     kopią     ówczesnej francuskiej   szpady   pojedynkowej,   w   której   koniec   ostrza został   zabezpieczony   poprzez   puntę.   Dzięki   temu   szpada wkroczyła   do   sal   szermierczych,   a   z   czasem   na   plansze międzynarodowych turniejów i igrzysk olimpijskich. Ćwiczenia    w    szpadzie    Baudry    prowadził    według    zasad pojedynkowych,   tzn.   nie   było   ograniczonego   pola   trafienia i   nie   obowiązywały   żadne   zasady   konwencji   szermierczej, jak   to   ma   miejsce   np.   we   florecie.   Istota   i   duch   szermierki na   szpady   ćwiczebne   odpowiadały   warunkom   pojedynku, zaś   technika   i   taktyka   tej   broni   oparte   były   na   zasadach "dobre     jest     wszystko     to,     co     można     zastosować     w pojedynku".  W     roku     1936     zastosowano     aparat     elektryczny     do sędziowania   szpady,   co   wywarło   wielki   wpływ   na   taktykę walki    tą    bronią.    Pierwsza    konsekwencją    wprowadzenia aparatu    do    sędziowania,    rejestrującego    pierwszeństwo trafienia      z      dokładnością      do      1/20      sekundy,      było zmniejszenie       znaczenia       zasady       "primum       vivere" (stanowiącej   "filar"   założenia   taktycznego   fechtunku),   na rzecz   zasady   "trafić   wcześniej   o   ułamek   sekundy".   Można uznać,    że    był    to    ostateczny    moment,    w    którym    drogi szermierki sportowej i fechtunku ostatecznie się rozeszły.   

SZPADA  

Szpada francuska     ok. 1750 r. 

więcej

SZPADA  

Szpada francuska     ok. 1780 r. 

więcej